Christian Verschelden is kunstenaar,  coördinator van Kunstencentrum De Loods te Duffel en mede-curator van de Triennale voor Hedendaagse Kunst, Psychiatrisch Ziekenhuis Duffel.

De kunstenaar blijft obstinaat autodidact, als een radicale keuze. Hij trekt hierin de kunstfilosofie van de filosoof Arthur Schopenhauer tot zijn uiterste consequenties door. Volgens de Franse cultschrijver Michel Houellebecq zou, indien men Schopenhauer volgt, de beste hervorming van het kunstonderwijs er simpelweg uit bestaan deze af te schaffen. De kern van wat kunst is, wordt op een academie niet geleerd en kan er ook niet geleerd worden. Deze kern is contemplatie: een onthechte, neutrale houding tov de uiterlijke wereld en de innerlijke wereld van egocentrische verlangens. Een gezuiverde, zuivere blik, geïnspireerd op het Oosters boeddhisme.

Christian Verschelden volgde, in overeenstemming  hiermee, een jarenlange klassieke psychoanalyse, en beoefent al een 15-tal jaar Zen-meditatie: louter zitten.

​

Levend in een gemondialiseerde, hyperkinetische doch tegelijk gefragmenteerde, onoverzichtelijke wereld, zuigt de kunstenaar als een spons de boulemische informatiestroom op en verzamelt de meest uiteenlopende beelden. Ook afbeeldingen uit de actuele kunst en de kunstgeschiedenis. 

De beelden worden versneden en verscheurd, en samengevoegd tot gefragmenteerde collages.   Deze collage dient dan als basis voor een schilderkundige herbewerking.  De bestaande beelden en de kunstgeschiedenis worden gerecycleerd, hergebruikt.

Doel is de creatie van een overweldigende, versnipperde beeldenvloed, een bombardement waarbij men niet weet waar eerst kijken. Deze beeldenvloed geeft zin op grip te krijgen maar laat – uiteindelijk -  de blik geen andere keus dan los te laten.

​

In de nieuwe werken is de accumulatie van beelden prominenter aanwezig en is de handeling van verscheuren nog zichtbaar: Een afvalberg? Geologische lagen uit een post-apocalytische tijd? Een metafoor voor een verscheurde wereld en een verscheurd innerlijk? Waarschuwing en oproep tot hernieuwde verbinding?

Alles van dit en niets: het spel van betekenissen wordt uiteindelijk stilgelegd.

Zeker is: de exponentiele versnelling waarmee de wereld metamorfoseert, vraagt volgens de kunstenaar een nieuwe esthetiek.